Klasyfikacja otyłości jest bardzo szeroka. Tak liczne podziały wynikają z różnych kryteriów jej wyznaczania. Jednym z nich jest przyczyna powstania otyłości. Na podstawie tego wyznacznika wyodrębnia się:
- otyłość pierwotną (prostą),
- oraz wtórną (objawową).
Pierwszy typ otyłości wynika z nieprawidłowych nawyków żywieniowych, a głównie z dodatniego bilansu energetycznego oraz zbyt małej aktywności fizycznej.
Otyłość wtórna uwarunkowana jest różnymi czynnikami o podłożu genetycznym, może być konsekwencją leczenia farmakologicznego, zaburzeń w gospodarce hormonalnej, a także chorób o podłożu organicznym.
Ze względu na rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w organizmie wyróżnia się dwa typy otyłości:
→ brzuszną
(wisceralną, centralną, trzewną, typu jabłko);
→ pośladkowo – udową
(gynoidalną, obwodową, typu gruszka).
OTYŁOŚĆ CENTRALNA stanowi duże zagrożenie dla zdrowia człowieka. Zwiększa ryzyko zachorowalności na choroby sercowo – naczyniowe oraz przyczynia się do przedwczesnej śmiertelności. Ten typ otyłości zwiększa również ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, miażdżycy, udaru. Otyłość trzewna należy do elementów zespołu metabolicznego. Jest to zespół chorobowy związany ze złą dietą, niewłaściwym trybem życia, negatywnym wpływem czynników środowiskowych oraz nadmierną masą ciała.
Z kolei według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych wyróżnia się 5 rodzajów otyłości:
- spowodowaną nadmierną podażą energii,
- nieokreśloną,
- polekową,
- z hipowentylacją pęcherzykową,
- inne jej postacie.
W 2009 roku w wyniku zastosowania metody skanowania ludzkiego ciała zaobserwowano, że u części osób tłuszcz gromadzi się w niewielkich ilościach podskórnie, natomiast w większych ilościach wisceralnie (brzusznie). Takie rozmieszczenie tkanki tłuszczowej w organizmie nazwano fenotypem TOFI (thin outside, fat inside) – cienki zewnętrznie, otyły wewnętrznie. Odwrotną sytuację stanowi fenotyp FOTI (fat outside, thin inside) – otyły zewnętrznie, cienki wewnętrznie.
Osoby zainteresowane odchudzaniem zapraszam na stronę https://tomekskorczewski.pl/odchudzanie/
Inny podział fenotypów otyłości pokarmowej dzieli ją na:
Otyłość z:
⇒ z prawidłowym profilem metabolicznym,
⇒ z wysokim czynnikiem ryzyka zaburzeń metabolicznych,
⇒ z metabolicznym czynnikiem ryzyka oraz prawidłową masą ciała.
Otyłość z prawidłowym profilem matabolicznym występuję w przybliżeniu u 20% osób otyłych. Charakteryzuje się m.in. niskim depozytem tłuszczu brzusznego (poniżej 100 cm2 na podstawie badania tomokomputerowego), BMI> 30 kg/m2, procentową zawartością tłuszczu równą 25% i powyżej u mężczyzn oraz równą 30% lub większą u kobiet, wysoką lub prawidłową wrażliwością na insulinę. Osoby z tego rodzaju fenotypem powinny podlegać obserwacji lekarskiej.
Natomiast otyłość zagrożona ryzykiem zaburzeń metabolicznych cechuje m.in. depozyt tłuszczu brzusznego >100 cm2 (badanie tomokomputerowe), BMI> 30 kg/m2, odsetek tkanki tłuszczowej >25% u mężczyzn oraz >30% u kobiet. Ten typ otyłości jest łatwy do rozpoznania zarówno przez pacjenta jak i lekarza (wymagana jest terapia).
Ostatni fenotyp otyłości metabolicznej z należytą masą ciała jest trudny do zdiagnozowania. Występuje około u 13 – 18% osób otyłych i charakteryzuje się m.in. depozytem tłuszczu brzusznego >130 cm2 (w badaniu tomokomputerowym), BMI <25 kg/m2, zawartość tkanki tłuszczowej >35%, niską masą beztłuszczową ciała. Nadmierne gromadzenie tłuszczu wisceralnego przyczynia się do występowania insulinooporności, cukrzycy typu 2, chorób sercowo – naczyniowych. Osoby dotknięte tym zaburzeniem mają nieprawidłowe nawyki żywieniowe oraz są mniej aktywne fizycznie.
